1 και κάτι

Και κάπως έτσι φτάσαμε στην τελευταία μέρα της προεκλογικής περιόδου. Εκλογές σημαντικές - μέχρι τις επόμενες.


 Η αίσθηση της ισότητας και της άσκησης του μοναδικού, πλέον, άμεσα δημοκρατικού μου δικαιώματος με γεμίζει με ένα ασύγκριτο δέος για τις ικανότητες της ανθρωπότητας. 


Προσωπικά , φέτος ενηλικιώθηκα ως πολίτης. Όχι ηλικιακά , αλλά κυριολεκτικά πολιτικά. Η αμφιβολία ,καθώς και η ανάγκη μου για έκφραση των απόψεων μου, με οδήγησαν στο να κρίνω και να τοποθετηθώ ως προς πολιτικές και θέσεις. Γνώρισα τον εαυτό μου, την χώρα μου και τους ανθρώπους γύρω μου καλύτερα.


Ο ξύλινος λόγος των κομματικών υπαλλήλων βρίσκει διέξοδο μέσα από τις οθόνες ( τις τηλεοπτικές κυρίως, ευτυχώς) και οι άνθρωποι αντιδρούν. Αντιδρούν στο παράλογο της δικής τους ζωής, της δικής μου ,της δικής σου. Αντιδρούν για όσα καταπίεσαν όλα αυτά τα χρόνια και για όσα κατάφεραν. Για όλα τα όνειρα που κάνανε και για αυτά που δεν ξεκίνησαν. Κατηγορούν. Κατηγορούν τους υπεύθυνους, είτε είναι πολιτικοί ,είτε προϊστάμενοι, είτε κράτη. Τελευταίο κοιτούν τον εαυτό τους. Αλλά σε αντίθεση με την υπόλοιπη δύση , ο καθένας από εμάς αρχίζει να βλέπει τον εαυτό του, απαλλαγμένο από τα βάρη και τις ταμπέλες , που με τόση ευκολία μας κρεμάει το "σύστημα" (*). Ακούω για αλλαγή σκηνικού. Αλλά αυτό που ξέρω , είναι ότι η αλλαγή σκηνικού δεν μπορεί να αποδοθεί ούτε να συντελεστεί μέσα από αριθμούς καρεκλών. Αυτό που βλέπω είναι η σταδιακή αλλαγή νοοτροπίας, η αληθινή αλλαγή.


Βλέπω τους ανθρώπους. Κάθε μέρα , έρχονται πιο κοντά στο να συνειδητοποιήσουν ποίοι είναι. Και να αγωνιστούν και να ζήσουν για αυτό. Απαλλασσόμαστε μαζικά , ως κοινωνία, από λόγια και ελπίδες, άλλων για εμάς. 


Πρακτικά τώρα, πολιτική πρόταση που να με ικανοποιεί ,δεν  βρήκα. Ωστόσο, άκουσα ,και κυρίως διάβασα , προτάσεις πρωτάκουστες , οι οποίες θα αποτελέσουν την βάση για το μέλλον της κοινωνίας μας. Αυτό μόνο ελπίδα μου έδωσε.


Από τις εκλογές αυτές δεν περιμένω κάτι συγκεκριμένο , και πολύ λιγότερο κάτι ανατρεπτικό. Ό,τι καλό είχαν να δώσουν οι εκλογές ,μας το έδωσαν πριν γίνουν.


* Ως σύστημα εννοώ εκείνο το κοινωνικό σύστημα το οποίο επικράτησε μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο στην Δύση, και μετά το 1991 σταδιακά σε όλον τον κόσμο. Κάποιοι το λένε αφελώς καπιταλισμό, αλλά ο καπιταλισμός στην πραγματική του μορφή δεν έχει καμία σχέση με αυτό. Λοιπόν πιο κοντά βρίσκεται σε μια ολιγαρχία των οικονομικά ισχυρών και των ΜΜΕ.

" Ένας πανάρχαιος μύθος των ινδιάνων Σιου, λέει πως ήρθαν κάποτε στη σκηνή του γέρου μάγου της φυλής, πιασμένοι χέρι χέρι, ο Άγριος Ταύρος, ο πιο γενναίος και τιμημένος νέος πολεμιστής, και το Ψηλό Σύννεφο, η κόρη του αρχηγού, μια από τις ωραιότερες γυναίκες της φυλής.
"Αγαπιόμαστε" αρχίζει ο νέος.
"Και θα παντρευτούμε" λέει εκείνη.
"Και αγαπιόμαστε τόσο που φοβόμαστε..."
"Θα θέλαμε κάποιο μαγικό, ένα χαϊμαλί, ένα φυλαχτό..."
"Κάτι που θα μας εγγυάται ότι θα είμαστε για πάντα μαζί."
"Που θα μας εξασφαλίσει ότι θα είμαστε ο ένας στο πλευρό του άλλου, ώσπου να συναντήσουμε τον Μανιτού, την ημέρα του θανάτου".
"Σε παρακαλούμε" ικετεύουν, "πες μας τί μπορούμε να κάνουμε..."
Ο μάγος τους κοιτάζει και συγκινείται που τους βλέπει τόσο νέους, τόσο ερωτευμένους, να λαχταρούν τόσο μια του λέξη.
"Υπάρχει κάτι ..." λέει τελικά ο σοφός μάγος μετά από αρκετή ώρα. "Αλλά δεν ξέρω...είναι ένα έργο πολύ δύσκολο και απαιτεί θυσίες."
"Δεν μας πειράζει" λένε και οι δύο.
"Ό,τι και να' ναι" επιβεβαιώνει ο Άγριος Ταύρος.
"Ωραία" λέει ο μάγος. "Ψηλό Σύννεφο, βλέπεις το βουνό που είναι βόρεια από το χωριό μας ; Πρέπει να το ανέβεις μόνη σου, χωρίς τίποτα άλλο εκτός από ένα δίχτυ και τα χέρια σου, και να κηνυγήσεις το πιο όμορφο και δυνατό γεράκι του βουνού. Αν το πιάσεις, πρέπει να το φέρεις εδώ ζωντανό την τρίτη μέρα μετά την πανσέληνο. Κατάλαβες;"
Η νεαρή κοπέλα συγκατανεύει σιωπηλά.
"Κι εσύ Άγριε Ταύρε" συνεχίζει ο μάγος, "πρέπει να ανέβεις το βουνό του κεραυνού, κι όταν φτάσεις στην κορυφή, τον πιο άγριο απ' όλους τους αετούς, και με τα χέρια σου μόνο κι ένα δίχτυ να τον πιάσεις χωρίς να τον τραυματίσεις και να τον φέρεις μπροστά μου, ζωντανό, την ίδια μέρα που θα έρθει και το Ψηλό Σύννεφο....Πηγαίνετε τώρα."
Οι δυο νέοι κοίτάζονται με τρυφερότητα, κι ύστερα από ένα φευγαλέο χαμόγελο φεύγουν για να εκπληρώσουν την αποστολή που τους ανατέθηκε. Εκείνη πάει προς το βορρά, εκείνος προς το νότο...
Την καθορισμένη ημέρα, μπροστά στη σκηνή του μάγου, περιμένουν οι δυο νέοι, ο καθένας με μια πάνινη τσάντα, που περιέχει το πουλί που του ζητήθηκε.
Ο μάγος τους λέει να βγάλουν τα πουλιά από τις τσάντες με μεγάλη προσοχή. Οι νέοι κάνουν αυτό που τους λέει, και παρουσιάζουν στο γέρο για να τα εγκρίνει τα πουλιά που έπιασαν Είναι πανέμορφα, χωρίς αμφιβολία, τα καλύτερα του είδους τους.
"Πετούσαν ψηλά;" ρωτάει ο μάγος.
"Ναι, βέβαια. Κι εμείς, όπως μας ζητήσατε....Και τώρα;" ρωτάει ο νέος. "Θα τα σκοτώσουμε και θα πιούμε την τιμή από το αίμα τους;"
"Όχι" λέει ο γέρος.
"Να τα μαγειρέψουμε και να φάμε τη γενναιότητα από το κρέας τους;" προτείνει η νεαρή.
"Όχι" ξαναλέει ο γέρος. "Κάντε ότι σας λέω. Πάρτε τα πουλιά και δέστε τα μεταξύ τους από τα πόδια μ' αυτές τις δερμάτινες λωρίδες...Αφού τα δέσετε, αφήστε τα να φύγουν, να πετάξουν ελεύθερα."
Ο πολεμιστής και η νεαρή κοπέλα κάνουν ό,τι ακριβώς τους έχει πει ο μάγος, και στο τέλος ελευθερώνουν τα πουλιά.
Ο αετός και το γεράκι προσπαθούν να πετάξουν, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να στριφογυρίζουν και να ξαναπέφτουν κάτω. Σε λίγα λεπτά, εκνευρισμένα που δεν καταφέρνουν να πετάξουν, τα πουλιά επιτίθενται με τσιμπήματα το ένα εναντίον του άλλου, μέχρι που πληγώνονται.
"Αυτό είναι το μαγικό. Μην ξεχάσετε ποτέ αυτό που είδατε σήμερα. Τώρα, είστε κι εσείς ένας αετός κι ένα γεράκι. Αν δεθείτε ο ένας με τον άλλον, ακόμα κι αν το κάνετε από αγάπη, όχι μόνο θα σέρνεστε στη ζωή σας, αλλά επιπλέον, αργά ή γρήγορα, θα αρχίσετε να πληγώνετε ο ένας τον άλλον. Αν θέλετε η αγάπη σας να κρατήσει για πάντα, να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι."

Χορχέ Μπουκάι

B - movies, B - sides , B - stories.

Ο άνθρωπός , ζώο που διαμορφώνει το περιβάλλον του. Η ανάγκη του, ένστικτο. Η ελευθερία του, κτηνωδία. Η λογική του, πεπατημένη. Τα λόγια του , σάλια και γρυλίσματα. Η κοινωνία του, αγέλη.

Να κρατάς τα μάτια σου ανοιχτά, μην χάνεις τις στιγμές, τις στροφές , τις ανηφόρες και τις κατηφόρες.

Το πιο εύκολο πράγμα στην ζωή είναι να χαθείς.